که بی تو

لبخند نایاب ترین کالایی است که این بی چیز در توشه خواهد داشت

توشه ام پر است از تنهایی ، دلتنگی و بی تابی

و اشک هایی گاه به گاه

که مرهمی است موقت بر این همه اندوه و افسوس!!!

ای همه باورم؛

بی تو

من چگونه باور کنم تنهاییم را؟

بی تو دیگر مکان و زمان برایم بی معنی است

جایی که تو نباشی توقف جایز نیست

باید رفت.

کوله باری بر می دارم:

پر از یاد روز هایی که با تو زیستم

پر از خاطرات شبهایی ک سحرشان را مدیون بیداری تو بودند

پر از عطر گیسوان سیاهت

پر از خوبی هایت که پایانی نداشت

پر از لبخند های ساده و خداییت...

و با خود خواهم برد