فطرس
نبسته ام به کس دل، نبســـــته کس به من دل ... برایت مهره ی شطرنج بودم به شاه دل که حمله می نمودی تو خواب از چشم بیمارم ربودی تو را کم دارم امشب من به هستی همی دانم که شیرینم توهستی من از عشق تو می سوزم نه از تب من از هجر تو می ترسم نه از شب هر از گاهی کنی یاد دل من همه اسبان تازی ، بر دل من چو می سوزم من از داغ نگاهت همی ترسم بمیرم از فراقت تب من از نگاری دیدنی بود رخ زیبای تو بوسیدنی بود رخت آن شب ندیدم در کنارم ولی امشب سراسر انتظارم من امشب ساز بر سوزی شکستم کنار آتش عشقت نشستم ازآسمان ولذت پرواز خسته ام از پر زدن بدون تو بیزار مثل قبل وقتی قفس بهانه ی مرگ پرنده هاست من را پرنده وار نگهدار مثل قبل خوشبختی من است... نه بدبختی شماست از چنگ مرگ می پرم این بار مثل قبل بسی گفتند که دل از عشق برگیر که نیرنگ است و افسوس است و جادو ست ولی ما دل به او بستیم و دیدیم که که او زهر است اما نوش داروست چه غم دارم که این زهر تب الود تنم را از جدایی میگدازد از ان شادم که در هنگامه ی درد غمی شیرین دلم را مینوازد اگر مرگم به نامردی نگیرد مرا مهر تو در دل جاودانی ست وگر عمرم به ناکامی سر اید تو را دارم که مرگم زندگانی ست
چو تخــــته پــاره بـــر موج رهـــا رهـــا، رهـــا من
ز مــــن هر آنکــه او دور، چـو دل به سینه نزدیک
به مـــن هر آنکـه نزدیک، ازو جــــــدا، جــــدا من
نه چشــــم دل به ســـــویی، نه باده در سبویی
که تــــر کـــــنم گـلـــــــویی، به یاد آشنــــــا من
ســــــتاره هــــا نهـــــــفتم در آسمـــــان ابــــری
دلــــــم گرفته ای دوست، هـــــوای گریــه با من
نبسته ام به کس دل، نبســـــته کس به من دل
چو تخــــته پــاره بـــر موج رهـــا رهــــا، رهـــا من
| قالب وبلاگ : قالب وبلاگ |
